Rozdział trzydziesty trzeci

- Piękny mamy dziś dzień, prawda? - Haruka zmrużyła oczy pod wpływem słonecznych promieni rozlewających się po ogrodzie przed posiadłością. Przechadzała się po nim wraz z Byakuyą, który do tej pory przez większość czasu milczał. - Możnaby pomyśleć, że wszyscy jesteśmy szczęśliwi i bezpieczni, a Aizen jest tylko przykrym wspomnieniem.
- Szczęśliwi... - powtórzył cicho Byakuya, wpatrując się w kwitnące drzewo wiśni. Haruka spojrzała na niego i uśmiechnęła się.
- Widzę, że nie tylko mnie pomysł z tym ślubem się nie podoba - uśmiechnęła się. - Bez obrazy.
- Chciałbym mieć coś do powiedzenia w kwestii urządzania mojego życia - odparł sucho. - Bez obrazy.
Kobieta zaśmiała się.
- Cieszę się, że przynajmniej jednej osobie wydaje się to zabawne - mruknął.
- Przepraszam... Po prostu uznałam, że jesteś bardzo zabawny.
Byakuya nie odpowiedział.
- Wiem, że nie jesteś szczęśliwy z powodu tego mariażu - kontynuowała kobieta. - Uwierz mi, dla mnie też było to trudne do przełknięcia. Zanim przywykłam do bycia pionkiem mojego ojca, przeszłam wiele trudności, przepłakałam wiele nocy. Ale w końcu przywykłam. Nie robi to na mnie wrażenia. Wiesz, dlaczego?
Byakuya milczał, jednak wpatrywał się w nią badawczo.
- Bo wiem, że tak naprawdę wszystkie klanowe konotacje to nic więcej, jak formalność. Maskarada. Mogę udawać, że tańczę tak, jak mi zagrano, a w rzeczywistości i tak robić to, co mi się podoba.
- Przynajmniej jedno z nas ma taką możliwość.
Haruka uśmiechnęła się do niego pobłażliwie.
- Jesteś trudnym człowiekiem, wiesz?
- Musisz przywyknąć.
- Nieprawda. Nic nie muszę.
Mężczyzna podniósł wzrok, by na nią spojrzeć.
- Naprawdę cię polubiłam - rzekła kobieta. - Nie kłamię. Ale nigdy cię nie pokocham. Dla mnie ten ślub to tylko formalność. Skonsumujemy małżeństwo i będziemy żyć obok siebie, jak przyjaciele. Nie jesteś zbyt wylewny, więc brak oznak czułości między nami nikogo nie zdziwi. Ale nikt nie będzie nam wchodził do sypialni i sprawdzał, czy ze sobą sypiamy, prawda?
- A więc tak chcesz to rozegrać - odparł mężczyzna.
- Myślę, że będzie to wygodne dla nas obojga, prawda? Nie jestem raczej osobą, z którą trudno się zaprzyjaźnić. Na pewno zadbam o to, żeby nasze dziecko było szczęśliwe i miało tyle miłości, na ile zasługuje.
Byakuya przystanął na mostku nad strumykiem i położył dłonie na balustradzie, lustrując sielski widok rozległych ogrodów.
- Więc chcesz mi powiedzieć, że będziemy udawać szczęśliwe małżeństwo, a ty przygarniesz na boku jakiegoś kochanka?
Haruka roześmiała się. Jej śmiech był naprawdę bardzo ładny, stwierdził w myślach.
- Nie. Nie kochanka.
Byakuya uniósł brwi, skonsternowany.
- Ja... cóż... - próbował znaleźć odpowiednie słowa. Nie udało się.
- Twoja mina jest bezcenna - zachichotała kobieta. - Gdyby mój kochany ojczulek wiedział, jaka naprawdę jest jego córeczka, chyba by osiwiał. Swoją drogą, Akane Mai jest naprawdę przesłodka.
Byakuya zmarszczył brwi.
- Żartuję, żartuję! Nie musisz robić takiej groźnej miny. Widzę dokładnie, o co tu chodzi.
Byakuya spuścił wzrok, by spojrzeć na swoje odbicie w płynącej wolno wodzie.



- Jeszcze raz - powiedziała sucho Sui Feng, patrząc z dezaprobatą na poczynania blondwłosej dziewczyny. Ta znów chwyciła drzewo i zacisnęła zęby, próbując wyzwolić z siebie energię. Po raz kolejny pień został opleciony przez grubą wić cienia.
- Jeszcze raz.
- Już nie mogę!
- Będziesz tu stać i próbować, dopóki ci się nie uda.
- Przecież już mówiłam, nie wiem, jak to zrobiłam!
- Żadnych wymówek. Chcę widzieć, jak to drzewo zamarza!
Mai osunęła się na kolana i oparła czoło o twardą, chropowatą fakturę kory.
- Wstawaj, Akane.
- Chce mi się jeść - jęknęła dziewczyna.
- Nie obchodzi mnie to.
- Ale mnie obchodzi!
Sui Feng prychnęła niczym rozjuszona kotka.
- Za pół godziny masz tu być z powrotem.
Mai uśmiechnęła się lekko.
- Dzięki! - rzuciła i pobiegła, szybko opuszczając plac treningowy. Zatrzymała się dopiero wtedy, gdy opuściła mury baraków drugiej dywizji.
- Boże, co za uparta suka - mruknęła do siebie i zaczęła szybko iść przed siebie. Kluczyła krętymi uliczkami między siedzibami poszczególnych dywizji. Już miała skręcić do bramy posiadłości klanu Kuchiki, gdy usłyszała ciche wołanie.
- Psst, Mai!
Rozejrzała się dookoła, zdziwiona, jednak nikogo nie dostrzegła. Usłyszała wołanie jeszcze raz. Obróciła się kolejny raz dookoła własnej osi, żeby zidentyfikować dziwne wołanie, i wtedy dostrzegła głowę wystającą zza rogu jednej z uliczek. Była to Saito.
- Saito? Co ty tu robisz? - spytała zaskoczona.
- Ciii! - uciszyła ją dziewczyna i pomachała, dając do zrozumienia, że Akane ma podejść bliżej.
- O co chodzi? - szepnęła Mai, gdy była już wystarczająco blisko. - Myślałam, że jesteś w świecie żywych!
- Już wróciłam - odparła cicho Saito. Wyglądała na bardzo spiętą. - Ale nikt o tym nie wie, to tajemnica.
- Dlaczego?
- Nie wiem, ale Głównodowodzący mi kazał. Chodź ze mną, mam ci coś do pokazania.
- Co takiego?
- Oj, dowiesz się, jak już tam będziemy! Chodź - dziewczyna chwyciła Mai za rękę i zaczęła iść w stronę niewielkiego lasku, w którym była może dwa, trzy razy. Przez cały czas Saito szła tak, by omijać wszystkich możliwych Shinigami. Instynkt Akane alarmował ją, że coś w tym wszystkim nie gra i tajemnica może mieć coś wspólnego z nielegalnością, ale uspokajała się w duchu. To przecież Saito, co najwyżej pokaże jej jakieś dzikie zwierzę i napędzi trochę strachu.
Szły tak przez dobre dziesięć minut, gdy w końcu Shinigami zatrzymała się. Mai spojrzała jej przez ramię i stanęła jak wryta.
Zza drzew wyłoniła się smukła postać jej brata.
- Witaj, siostrunio - uśmiechnął się, błyskając zębami o ostrych jak szpilki kłach. - Widzę, że trochę cię zaskoczyłem tą wizytą.
Dziewczyna błyskawicznie odwróciła się do Saito. Ta cofnęła się o krok, wyciągając dłonie przed siebie w obronnym geście.
- Zrozum... Mai, ja... ja nie chciałam... oni... grozili, że zabiją moją siostrę... - wydukała ze łzami w oczach. Mai w ostatniej chwili kątem oka dostrzegła, że Hajime skoczył ku niej zwinnie niczym pantera, i przeturlała się na bok. unikając ciosu łokciem. Błyskawicznie podniosła się z ziemi i wyciągnęła dłoń przed siebie. Za nią podążyła cienka nić cienia. Hajime odskoczył, nim zdążył go dosięgnąć i machnął rękawem, z którego wyskoczył syczący groźnie wąż, pełzając do Akane z zastraszającą prędkością. Ta wysłała drugą smugę cienia, która oplotła żmiję, zgniatając ją. Mężczyzna wyciągnął zza pasa nóż. Saito postąpiła krok do przodu, chcąc się odezwać, lecz on wycelował w nią palcem, krzycząc:
- Zamknij się suko, albo twój dom będzie pierwszym miejscem, które odwiedzę!
Dziewczyna skuliła ramiona, a z jej ust wydobył się krótki pisk.
- Saito, opamiętaj się! - zawołała Mai, nie spuszczając wzroku z ostrza. - Nie jesteś słaba, ani tym bardziej bezbronna! Gdzie jest twoja duma?!
Hajime wyszczerzył się kpiąco.
- Żałosna jest, co nie?
- Ja... ja... - Saito przetarła oczy wierzchem dłoni. - Dałam się zastraszyć. Przeze mnie wdarli się do Seiretei. Jeżeli ktoś przeze mnie zginie...
- Na pewno ktoś zginie - warknęła Mai. - Ale przecież takie jest przeznaczenie Bogów Śmierci, tak?! Saito, którą znam, nie dałaby się tak zastraszyć!
Shinigami przygryzła dolną wargę i powoli się wyprostowała. Wyciągnęła katanę z sayi.
- Gotowa, żeby mu dokopać? - uśmiechnęła się Mai. Hajime zaśmiał się zimno.
- Wy? Mnie? Zabawne jesteście. Chodźcie, jak takie z was odważne zuchy!
Saito jednym susem znalazła się przy nim i skrzyżowała z nim ostrza. Mai poprowadziła swój cień tak, by oplótł jego szyję, on jednak bez problemu przeciął nić, drugą ręką blokując atak Saito. Chwycił ją za rękę i wykręcił boleśnie, lecz Saito z zaciśniętymi zębami wyrwała ją z jego uścisku i kopnęła go z półobrotu. Hajime poleciał na najbliższe drzewo i z hukiem uderzył w pień.
- Hadou 33 - Soukatsui! - krzyknęła Shinigami. Niebieski płomień niczym wielka fala przetoczył się przez las i pochłonął postać Hajime. Gdy błysk zniknął, wyłonił się z chmury dymu, nietknięty.
- Jak ty...? - wymamrotała przerażona Saito.
- Myślisz, że tak żałośnie rzucone zaklęcie byłoby w stanie mnie zadrasnąć? Jesteś tylko podrzędnym oficerem, śmieciem, mięsem armatnim, które powinno się rzucić prosto na Aizena! - wypluwał z siebie słowa niczym jad. - A ty, szmato - wskazał na Akane. - Jesteś moją zdobyczą, którą sprzątnę tuż sprzed nosa tych naiwnych Shinsei! Twój ojczulek bardzo się zasmuci, widząc twoje poszatkowane zwłoki, kupę krwawych szmat!
- Dużo szczekasz, mało gryziesz - fuknęła Mai. Poczuła niespodziewany przypływ energii, zapewne zasługę działającej już adrenaliny. Miała wrażenie, że jest w stanie pokonać go bez większego wysiłku. Rozum podszeptywał gorączkowo, że to nieprawda, ona jednak nie słuchała. Hajime rzucił się na nią z nożem, ona przekręciła się szybko, chwytając jego dłoń, która w momencie pokryła lodem całe przedramię i trzymany w nim nóż. Mężczyzna odskoczył do tyłu, patrząc na swoją rękę z niedowierzaniem.
- Ty suko - rzekł z mieszaniną złości i zaskoczenia. - Nie wiedziałem, że masz w zanadrzu takie triki!
- Dalej się nie boisz? - spytała z satysfakcją Mai. Spojrzała na Saito i uśmiechnęła się do niej pokrzepiająco. Ta, znów ze łzami w oczach, odwzajemniła uśmiech.
- Nie zadzieraj z podopiecznymi kapitana Kuchiki - powiedziała.



Notka z cyklu "Nie chcem, ale muszem". Gościnnie wystąpiły liczne powtórzenia. Wygraną rankingu "Fail roku" mam już w kieszeni!